Ente Malayalam - പെണ്‍‌പുലി
| URL:http://ente-malayalam.blogspot.com/2006/05/blog-post.html | Published: 5/26/2006 3:20 AM |
| Author: evuraan |
ഇടയ്ക്കുണര്‍ന്നപ്പോഴും മഴ പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
മൂടിക്കെട്ടിയ ആകാശം. വിദൂരത്തില്‍, ചാരനിറത്തിലെ കനത്ത മേഘങ്ങള്‍ക്കടിയില്‍ നഗരത്തിലെ അംബരചുംബികള്‍ കാണായി.
ഒരു ഡൌണ്‍‌ടൌണ്‍ കൂടി, ഇത് വില്മിങ്ങ്ടണ് ആവണം, താ‍മസിയാതെ കടന്നു പോകും.
ഇടത്ത്, അവള് ഡ്രൈവിങ്ങില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. തിരക്കുള്ള ഇന്റര്‍‌സ്റ്റേറ്റ് ഹൈവേയാണ്.
ഉണര്‍ന്നതിറിഞ്ഞവള്‍ ചോദിച്ചു, “ഡിഡ് യാ സ്ലീപ് വെല്‍? ഹൌയൂ ഫീലിന് നൌ..?”
“നോട് ബെറ്റര്‍, സ്റ്റില്‍ ഫീലിന് ലൈക്ക് ഷിറ്റ് ...! ”
“ഡൂ യൊ വാണ്ട് സം മോര്‍ കഫ്‌ഡ്രോപ്സ്?”
കുരയ്ക്കുന്നത് പോലെയുള്ള ചുമ ഇപ്പോളില്ല. വേണ്ട.
“നാഹ്.. ഐ ആം ആള്‍‌റൈറ്റ്..!”
വെളുപ്പിനെ അഞ്ച് മണിക്ക് തുടങ്ങിയ യാത്രയാണ്, ഇപ്പോള്‍ നേരം പുലര്‍ന്ന് ഏഴു മണിയായി. ഇനിയും ഒരു മണിക്കൂര്‍ കൂടി ബാക്കിയുണ്ട്.
ഇന്നലേ ഇറങ്ങണമെന്ന് കരുതിയതാണ്. അസ്വാസ്ഥ്യം കൂടുതലായതിനാല്‍, ഇന്ന് രാവിലത്തേക്കാക്കി. അഞ്ചിനിറങ്ങിയാല്‍, ട്രാഫിക്കും കുറവാകും. അവിടെയെത്തി ഒരുങ്ങി പുറപ്പെടാന്‍ ആവശ്യം പോലെ സമയവുമുണ്ട്.
ചടങ്ങ് പതിനൊന്നരയ്ക്കാണ്.
ഇടയ്ക്ക് എന്റെ നില വഷളാകുകയാണെങ്കില്‍, നിലയ്ക്കാത്ത ചുമ ശല്ല്യപ്പെടുത്തുന്നുവെങ്കില്‍, എനിക്ക് പോകാതെയും കഴിക്കാം എന്ന് കൂട്ടിയിരുന്നു മനസ്സില്‍. അവള് തിരികെ വരുന്നത് വരെയവിടെ ടീവി കണ്ടോ ഉറങ്ങിയോ നേരം പോക്കിയാല്‍ മതിയല്ലോ.
നേരത്തെ കണ്ട കെട്ടിടങ്ങള്‍ ഇപ്പോളേറെ അടുത്തായിരിക്കുന്നു. എക്സിറ്റ് ഫലകങ്ങളില്‍ കണ്ടു, വില്മിങ്ങ്ടണ് തന്നെ.
യാത്ര മടുത്തു കഴിഞ്ഞതിനാലാവണം, കൂടുതല്‍ താത്പര്യം തോന്നിയില്ല. അല്പം മൂത്രശങ്കയുമില്ലേ?
ഡാഷിലേക്ക് നോക്കി. സ്പീഡോമീറ്ററിന്റെ ചുവന്ന നിറമുള്ള സൂചി തൊണ്ണൂറ് മൈലിനടുത്ത്‍ തത്തിക്കളിക്കുന്നു. പറത്തുകയാണവള്‍. അന്‍പത്തഞ്ചാണ് ലീഗല്‍ ലിമിറ്റ് -- പെണ്ണാണെന്നൊരു ബോധം വേണ്ടേ?
“ങ്ഹും..? വാട്ട്..? ” ചോദ്യരൂപേണയവള്‍.
“ഒന്ന് പതുക്കെ പോടീ.. വല്ല പോലീസുകാരനും ഒരു ടിക്കറ്റ് തരണമെന്ന് തോന്നിയാല്...?”
“അതിനല്ലേ ഇയാള്‍ റഡാര്‍ ഡിറ്റക്ടര്‍ വാങ്ങിപിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്..?” വിന്‍ഡ്‌സ്ക്രീനില്‍ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ഡിറ്റക്ടറിനെ ചൂണ്ടിയവള്‍ പറഞ്ഞു.
“യേഹ്... ബട്ട് ജസ്റ്റ് സ്ലോ ഡൌണ്‍... വില്‍ യാ..?”
പറഞ്ഞു തീര്‍ന്നില്ല, ചുമ പൊട്ടി.
തുലച്ചു, ഇനിയിതെപ്പോഴൊന്ന് ഒതുങ്ങുമോ ആവോ...
രണ്ടാഴ്ചയായി, ചുമ പിടിച്ചിട്ട്. ആദ്യമൊന്നും സാരമാക്കിയില്ല, പിന്നീടാണ് വഷളായത്. ചുമയോട് ചുമ, നിര്‍ത്താതെ.
ഡോക്ടറെ കണ്ടപ്പോള്‍ അവരു പറഞ്ഞത്, ഒരുതരം സീസണല്‍ വൈറസ്സാണ്, അങ്ങ് പൊക്കോളുമെന്നാണ്. എന്നിട്ടിപ്പോള്‍ ജോലിയ്ക്ക് ചെന്നിട്ട് രണ്ട് ദിവസമായിരിക്കുന്നു.
ഭീതി തന്നെയാണ് ഇന്നത്തെ ചടങ്ങിന് പോകണോ വേണ്ടയോ എന്ന ശങ്കയ്ക്കും ആധാരം. പൊലിമയുള്ളോരു വിവാഹ നിശ്ചയത്തിനിടയില്‍, നിര്‍ത്താതെ കുരയ്ക്കുന്ന ചോദ്യചിഹ്നമാവാനൊരു മടി, നാണക്കേട്.
അവളുടെ കൂട്ടുകാരിയാണ്, കുട്ടിക്കാലം മുതല്‍ക്കേയുള്ള കൂട്ടുകെട്ടാണ്, വയ്യെങ്കിലും ചെന്നെത്തണം, പോയേ പറ്റൂ, അതു നമ്മളുടെ കടമയാണ് -- എതിര്‍വാദങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പില്‍ തലകുനിക്കേണ്ടി വന്നു.
തയാര്‍. ഒരു നിബന്ധനയിന്മേല്‍ -- സ്യൂട്ടിടുന്ന പ്രശ്നമില്ല. വയ്യാ, അതിനകത്തിരിക്കാന്‍.
ഓക്കെ. പെന്‍‌ഗ്വിന്‍ കോട്ട് വേണ്ട, ഫോര്‍മല്‍ വേഷം മതിയെന്ന് അവളും സമ്മതിച്ചു. ഇതിനായ്, എനിക്കേറ്റവും ചേരുന്ന ഡ്രസ്സുമെടുത്തവള്‍ മാറ്റിവെച്ചു.
എക്സ്പെക്റ്റോറന്റ് ഒരെണ്ണം എടുത്തിട്ടുണ്ട് -- അതിന്റെ വീര്യത്തിലാകുമ്പോള്‍ വണ്ടിയോടിക്കരുതെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് വലിയ അക്ഷരങ്ങളില്‍ തന്നെയുണ്ട്.
പെണ്ണും ചെറുക്കനും -- നല്ല ചേര്‍ച്ചയുള്ള ജോടികള്‍.
ചുമയൊതുക്കി, ശ്വാസം പിടിച്ചിരുന്നു, തീരുന്നതു വരെ.
ചടങ്ങ് ഗംഭീരമായിരുന്നു. തുടര്‍ന്നുണ്ടായ വിരുന്നും കേമം.
ഇടയ്ക്ക് കിട്ടിയ അല്പനേരത്ത് പ്രതിശ്രുത വരനോടും വധുവിനോടും സംസാരിക്കാനും, ഒപ്പം നിന്ന്‌ ചിത്രങ്ങളെടുക്കാനും പറ്റി.
മേലാഞ്ഞിട്ടും ചെന്നെത്തിയതിന് നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞ പെണ്ണൊരു കെട്ടിപ്പിടിയും തന്നു.
ചുമ പകരുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒന്നൂടെയും തന്നു.
സന്തോഷത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങള്‍...
“ശ്ശെ... വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ മോശമായി പോയേനേ...” ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു.
“ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നോ, അതങ്ങനെയേ വരൂ...!” അവള്‍ക്ക് താന്‍ പിടിച്ച മുയലിന് കൊമ്പ് കിളിര്‍ത്തതിന്റെ ആഹ്ലാദം.
“ഹളോ...!!”
മദ്ധ്യവയസ്കനൊരാള്‍ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കാനെത്തി.
പിന്നാലെ, സാരിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ, ആടയാഭരണങ്ങളാലാഭൂഷിതയായ ഒരു സ്ത്രീയും.
ഓഹ്. ഇങ്ങോട്ട് വന്ന് പരിചയപ്പെടാനിറങ്ങിയതാണ്.
ഉപചാരങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം, അയാള്‍ സംസാരം തുടങ്ങിയപ്പോള്‍, എല്ലാം തികഞ്ഞ ഭാവം ഓരോ വാക്കിലും.
ഇവര്, വിട്ട് പോകുന്ന മട്ടില്ല. നാട്ടിലണ്ടിയും പെറുക്കി നടന്നവരെങ്ങനെയോ കടലു കടന്നെത്തിയതാണെന്ന തോന്നല്‍ മനസ്സിലുറച്ചു.
ഒന്ന് ബാത്ത്‌റൂമില്‍ പോയ്‌വരാമെന്ന ഉപാധിയോടെ ഞാന്‍ മുങ്ങി.
ആ സ്ത്രീ അവളെ വിടാനുള്ള ഭാവമില്ല.
തിരികെ വന്നപ്പോള്‍, അവളുടെ മുഖം കറുത്തിരിക്കുന്നു, മദ്ധ്യവയസ്ക്കനും ഭാര്യയും വേഗം നടന്നകലുന്നു; എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ട്.
അവരു ചോദിച്ചത്രേ, ഭര്‍ത്താവെന്താ സ്യൂട്ടിടാഞ്ഞത്, ഭാര്യയല്ലേ അതൊക്കെ നിര്‍ബന്ധിക്കേണ്ടത്, അറ്റ്ലീസ്റ്റ് ഒരു ടൈയെങ്കിലും?, എന്നൊക്കെ.
എത്ര നോക്കിയിട്ടും ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റാഞ്ഞ്, ഒടുക്കമവള്‍ക്ക് ചോദിക്കേണ്ടി വന്നത്രേ:
“ഞങ്ങളെ വിളിച്ചവര്‍ക്ക് അതു കൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല, ദോസ് റ്റു ഹൂ ജസ്റ്റ് ഗോട്ട് എന്‍‌ഗേജ്ഡ് ഹാവ് നോ പ്രോബ്ലം ഈതര്‍...!! യെറ്റ്, യൂ ഹാവ് ഇഷ്യൂസ് വിത്ത് ഹിസ്‍ ഡ്രെസ്സ്..., ബട്ട് ദെന്‍ ഹൂ ദ ഫക്ക്‍ ആര്‍ യൂ..?”
സമര്‍പ്പണം: എന്റെ പെണ്‍‌പുലിയ്ക്ക്
മൂടിക്കെട്ടിയ ആകാശം. വിദൂരത്തില്‍, ചാരനിറത്തിലെ കനത്ത മേഘങ്ങള്‍ക്കടിയില്‍ നഗരത്തിലെ അംബരചുംബികള്‍ കാണായി.
ഒരു ഡൌണ്‍‌ടൌണ്‍ കൂടി, ഇത് വില്മിങ്ങ്ടണ് ആവണം, താ‍മസിയാതെ കടന്നു പോകും.
ഇടത്ത്, അവള് ഡ്രൈവിങ്ങില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. തിരക്കുള്ള ഇന്റര്‍‌സ്റ്റേറ്റ് ഹൈവേയാണ്.
ഉണര്‍ന്നതിറിഞ്ഞവള്‍ ചോദിച്ചു, “ഡിഡ് യാ സ്ലീപ് വെല്‍? ഹൌയൂ ഫീലിന് നൌ..?”
“നോട് ബെറ്റര്‍, സ്റ്റില്‍ ഫീലിന് ലൈക്ക് ഷിറ്റ് ...! ”
“ഡൂ യൊ വാണ്ട് സം മോര്‍ കഫ്‌ഡ്രോപ്സ്?”
കുരയ്ക്കുന്നത് പോലെയുള്ള ചുമ ഇപ്പോളില്ല. വേണ്ട.
“നാഹ്.. ഐ ആം ആള്‍‌റൈറ്റ്..!”
വെളുപ്പിനെ അഞ്ച് മണിക്ക് തുടങ്ങിയ യാത്രയാണ്, ഇപ്പോള്‍ നേരം പുലര്‍ന്ന് ഏഴു മണിയായി. ഇനിയും ഒരു മണിക്കൂര്‍ കൂടി ബാക്കിയുണ്ട്.
ഇന്നലേ ഇറങ്ങണമെന്ന് കരുതിയതാണ്. അസ്വാസ്ഥ്യം കൂടുതലായതിനാല്‍, ഇന്ന് രാവിലത്തേക്കാക്കി. അഞ്ചിനിറങ്ങിയാല്‍, ട്രാഫിക്കും കുറവാകും. അവിടെയെത്തി ഒരുങ്ങി പുറപ്പെടാന്‍ ആവശ്യം പോലെ സമയവുമുണ്ട്.
ചടങ്ങ് പതിനൊന്നരയ്ക്കാണ്.
ഇടയ്ക്ക് എന്റെ നില വഷളാകുകയാണെങ്കില്‍, നിലയ്ക്കാത്ത ചുമ ശല്ല്യപ്പെടുത്തുന്നുവെങ്കില്‍, എനിക്ക് പോകാതെയും കഴിക്കാം എന്ന് കൂട്ടിയിരുന്നു മനസ്സില്‍. അവള് തിരികെ വരുന്നത് വരെയവിടെ ടീവി കണ്ടോ ഉറങ്ങിയോ നേരം പോക്കിയാല്‍ മതിയല്ലോ.
നേരത്തെ കണ്ട കെട്ടിടങ്ങള്‍ ഇപ്പോളേറെ അടുത്തായിരിക്കുന്നു. എക്സിറ്റ് ഫലകങ്ങളില്‍ കണ്ടു, വില്മിങ്ങ്ടണ് തന്നെ.
യാത്ര മടുത്തു കഴിഞ്ഞതിനാലാവണം, കൂടുതല്‍ താത്പര്യം തോന്നിയില്ല. അല്പം മൂത്രശങ്കയുമില്ലേ?
ഡാഷിലേക്ക് നോക്കി. സ്പീഡോമീറ്ററിന്റെ ചുവന്ന നിറമുള്ള സൂചി തൊണ്ണൂറ് മൈലിനടുത്ത്‍ തത്തിക്കളിക്കുന്നു. പറത്തുകയാണവള്‍. അന്‍പത്തഞ്ചാണ് ലീഗല്‍ ലിമിറ്റ് -- പെണ്ണാണെന്നൊരു ബോധം വേണ്ടേ?
“ങ്ഹും..? വാട്ട്..? ” ചോദ്യരൂപേണയവള്‍.
“ഒന്ന് പതുക്കെ പോടീ.. വല്ല പോലീസുകാരനും ഒരു ടിക്കറ്റ് തരണമെന്ന് തോന്നിയാല്...?”
“അതിനല്ലേ ഇയാള്‍ റഡാര്‍ ഡിറ്റക്ടര്‍ വാങ്ങിപിടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്..?” വിന്‍ഡ്‌സ്ക്രീനില്‍ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ഡിറ്റക്ടറിനെ ചൂണ്ടിയവള്‍ പറഞ്ഞു.
“യേഹ്... ബട്ട് ജസ്റ്റ് സ്ലോ ഡൌണ്‍... വില്‍ യാ..?”
പറഞ്ഞു തീര്‍ന്നില്ല, ചുമ പൊട്ടി.
തുലച്ചു, ഇനിയിതെപ്പോഴൊന്ന് ഒതുങ്ങുമോ ആവോ...
രണ്ടാഴ്ചയായി, ചുമ പിടിച്ചിട്ട്. ആദ്യമൊന്നും സാരമാക്കിയില്ല, പിന്നീടാണ് വഷളായത്. ചുമയോട് ചുമ, നിര്‍ത്താതെ.
ഡോക്ടറെ കണ്ടപ്പോള്‍ അവരു പറഞ്ഞത്, ഒരുതരം സീസണല്‍ വൈറസ്സാണ്, അങ്ങ് പൊക്കോളുമെന്നാണ്. എന്നിട്ടിപ്പോള്‍ ജോലിയ്ക്ക് ചെന്നിട്ട് രണ്ട് ദിവസമായിരിക്കുന്നു.
ഭീതി തന്നെയാണ് ഇന്നത്തെ ചടങ്ങിന് പോകണോ വേണ്ടയോ എന്ന ശങ്കയ്ക്കും ആധാരം. പൊലിമയുള്ളോരു വിവാഹ നിശ്ചയത്തിനിടയില്‍, നിര്‍ത്താതെ കുരയ്ക്കുന്ന ചോദ്യചിഹ്നമാവാനൊരു മടി, നാണക്കേട്.
അവളുടെ കൂട്ടുകാരിയാണ്, കുട്ടിക്കാലം മുതല്‍ക്കേയുള്ള കൂട്ടുകെട്ടാണ്, വയ്യെങ്കിലും ചെന്നെത്തണം, പോയേ പറ്റൂ, അതു നമ്മളുടെ കടമയാണ് -- എതിര്‍വാദങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പില്‍ തലകുനിക്കേണ്ടി വന്നു.
തയാര്‍. ഒരു നിബന്ധനയിന്മേല്‍ -- സ്യൂട്ടിടുന്ന പ്രശ്നമില്ല. വയ്യാ, അതിനകത്തിരിക്കാന്‍.
ഓക്കെ. പെന്‍‌ഗ്വിന്‍ കോട്ട് വേണ്ട, ഫോര്‍മല്‍ വേഷം മതിയെന്ന് അവളും സമ്മതിച്ചു. ഇതിനായ്, എനിക്കേറ്റവും ചേരുന്ന ഡ്രസ്സുമെടുത്തവള്‍ മാറ്റിവെച്ചു.
എക്സ്പെക്റ്റോറന്റ് ഒരെണ്ണം എടുത്തിട്ടുണ്ട് -- അതിന്റെ വീര്യത്തിലാകുമ്പോള്‍ വണ്ടിയോടിക്കരുതെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് വലിയ അക്ഷരങ്ങളില്‍ തന്നെയുണ്ട്.
പെണ്ണും ചെറുക്കനും -- നല്ല ചേര്‍ച്ചയുള്ള ജോടികള്‍.
ചുമയൊതുക്കി, ശ്വാസം പിടിച്ചിരുന്നു, തീരുന്നതു വരെ.
ചടങ്ങ് ഗംഭീരമായിരുന്നു. തുടര്‍ന്നുണ്ടായ വിരുന്നും കേമം.
ഇടയ്ക്ക് കിട്ടിയ അല്പനേരത്ത് പ്രതിശ്രുത വരനോടും വധുവിനോടും സംസാരിക്കാനും, ഒപ്പം നിന്ന്‌ ചിത്രങ്ങളെടുക്കാനും പറ്റി.
മേലാഞ്ഞിട്ടും ചെന്നെത്തിയതിന് നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞ പെണ്ണൊരു കെട്ടിപ്പിടിയും തന്നു.
ചുമ പകരുമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒന്നൂടെയും തന്നു.
സന്തോഷത്തിന്റെ നിമിഷങ്ങള്‍...
“ശ്ശെ... വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ മോശമായി പോയേനേ...” ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു.
“ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ലായിരുന്നോ, അതങ്ങനെയേ വരൂ...!” അവള്‍ക്ക് താന്‍ പിടിച്ച മുയലിന് കൊമ്പ് കിളിര്‍ത്തതിന്റെ ആഹ്ലാദം.
“ഹളോ...!!”
മദ്ധ്യവയസ്കനൊരാള്‍ ഞങ്ങളോട് സംസാരിക്കാനെത്തി.
പിന്നാലെ, സാരിയില്‍ പൊതിഞ്ഞ, ആടയാഭരണങ്ങളാലാഭൂഷിതയായ ഒരു സ്ത്രീയും.
ഓഹ്. ഇങ്ങോട്ട് വന്ന് പരിചയപ്പെടാനിറങ്ങിയതാണ്.
ഉപചാരങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം, അയാള്‍ സംസാരം തുടങ്ങിയപ്പോള്‍, എല്ലാം തികഞ്ഞ ഭാവം ഓരോ വാക്കിലും.
ഇവര്, വിട്ട് പോകുന്ന മട്ടില്ല. നാട്ടിലണ്ടിയും പെറുക്കി നടന്നവരെങ്ങനെയോ കടലു കടന്നെത്തിയതാണെന്ന തോന്നല്‍ മനസ്സിലുറച്ചു.
ഒന്ന് ബാത്ത്‌റൂമില്‍ പോയ്‌വരാമെന്ന ഉപാധിയോടെ ഞാന്‍ മുങ്ങി.
ആ സ്ത്രീ അവളെ വിടാനുള്ള ഭാവമില്ല.
തിരികെ വന്നപ്പോള്‍, അവളുടെ മുഖം കറുത്തിരിക്കുന്നു, മദ്ധ്യവയസ്ക്കനും ഭാര്യയും വേഗം നടന്നകലുന്നു; എന്തോ കുഴപ്പമുണ്ട്.
അവരു ചോദിച്ചത്രേ, ഭര്‍ത്താവെന്താ സ്യൂട്ടിടാഞ്ഞത്, ഭാര്യയല്ലേ അതൊക്കെ നിര്‍ബന്ധിക്കേണ്ടത്, അറ്റ്ലീസ്റ്റ് ഒരു ടൈയെങ്കിലും?, എന്നൊക്കെ.
എത്ര നോക്കിയിട്ടും ഒഴിവാക്കാന്‍ പറ്റാഞ്ഞ്, ഒടുക്കമവള്‍ക്ക് ചോദിക്കേണ്ടി വന്നത്രേ:
“ഞങ്ങളെ വിളിച്ചവര്‍ക്ക് അതു കൊണ്ട് കുഴപ്പമില്ല, ദോസ് റ്റു ഹൂ ജസ്റ്റ് ഗോട്ട് എന്‍‌ഗേജ്ഡ് ഹാവ് നോ പ്രോബ്ലം ഈതര്‍...!! യെറ്റ്, യൂ ഹാവ് ഇഷ്യൂസ് വിത്ത് ഹിസ്‍ ഡ്രെസ്സ്..., ബട്ട് ദെന്‍ ഹൂ ദ ഫക്ക്‍ ആര്‍ യൂ..?”
സമര്‍പ്പണം: എന്റെ പെണ്‍‌പുലിയ്ക്ക്
| Squeet Ad | Squeet Advertising Info |
Visit the Squeet Publisher "Promote" page to generate HTML that will Squeet-Enable your blog. Give your blog's visitors a chance to subscribe via email and watch your new subscriptions zoom! Then, be sure to visit Squeet Publisher to register your feed and gain access to your feed's aggregate Squeet statistics. Your new, loyal Squeet readers will be able to "Buzz" your articles and help you gain even more reach.
posted by സ്വാര്‍ത്ഥന്‍ at 10:19 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home