കൂട് - മൂന്നു സഹോദരിമാരും എന്റെ ജീവിതവും
URL:http://manjithkaini.wordpress....be%e0%b4%b0%e0%b5%81%e0%b4%82- | Published: 5/20/2006 12:56 PM |
Author: മന്ജിത് കൈനിക്കര |
മാധവി, ലക്ഷ്മി, ദേവകി. ഒരേ തണ്ടില് വിരിഞ്ഞ മൂന്നു പൂക്കള്. ആഴ്വഞ്ചേരി തമ്പ്രാക്കളുടെ മനയില് നിന്നാണ് ഞാനീ പൂക്കളുടെ അടുത്തേക്കെത്തിപ്പെട്ടത്. ആതവനാട്ടെ ക്ഷേത്രത്തില് ഉത്സവകാലം. തമ്പ്രാക്കള് അതിന്റെ മേനി പറഞ്ഞു തരികയാണെനിക്ക്.
തമ്പ്രാക്കള് അമ്പലത്തില് പോകില്ല പോലും. എന്താ കാര്യം?. ബഹുമാനം കാരണം ദേവി എഴുന്നേറ്റു നില്ക്കുമത്രേ. എതായാലും അലസതയില് കുരുത്ത ബ്രാഹ്മണ പൌരോഹിത്യത്തിന്റെ മുഷിഞ്ഞ ചുറ്റുവട്ടങ്ങളില് നിന്നും ഒന്നു പുറത്തു കടക്കാനാശിച്ച നേരത്താണു പ്രാദേശികന് രമേശ് വന്നത്.
“സാറേ ഒരുഗ്രന് സ്റ്റോറി”
തൊട്ടടുത്ത് മൂന്നു കുഷ്ടരോഗികളുണ്ടത്രേ.
കുഷ്ടരോഗികളോ? ഇക്കാലത്തോ?.
ഒരു സംശയമുന്നയിച്ചാണു രമേശിനെ നേരിട്ടത്. എന്തായാലും തമ്പ്രാക്കളുടെ ഗീര്വാണത്തില് നിന്നും രക്ഷപ്പെടാന് ഒരു വഴിയായല്ലോ.
പൂക്കളുടെയടുത്തേക്ക് ഇടവഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോള് മഴ പൊടിഞ്ഞു. ആ ചെറുകുടിലിനടുത്തെത്തിയപ്പോള് പേമാരി കനത്തു. കുടയില്ല കയ്യില്. ഒന്നു തൊട്ടാല് വീഴാന്പാകത്തില് നില്ക്കുന്ന ആ ഓലക്കുടിലിനു മുന്നില് ഞങ്ങളെത്തി. തൊട്ടടുത്തുള്ളതൊക്കെ മണിമന്ദിരങ്ങള്. അതിനു നടുവിലാണ് മൂന്നു സഹോദരങ്ങളുടെ ജീവിതം ഉരുകിത്തീരുന്നത്.
ഞങ്ങളെക്കണ്ട് മൂന്നുപേരും ഇറങ്ങി വന്നു. മാധവിയും ലക്ഷ്മിയും പിന്നെ ദേവകിയും. അനാഥത്വത്തിന്റെ നോവ് കുഞ്ഞുനാളിലേ ചുമക്കേണ്ടി വന്ന സഹോദരിമാര്. വളര്ച്ചയ്ക്കിടയില് ശരീരത്തെ കാര്ന്നുതിന്നുന്ന രോഗം മൂവരെയും കീഴടക്കി. അവയവങ്ങള് ഓരോന്നായ് എരിഞ്ഞു തീരുന്നു. ദുരിതങ്ങളുടെ ഈ കൊച്ചുകുടിലില് ഇവരെങ്ങനെ കഴിയുന്നു എന്നായിരുന്നു എന്റെ ചിന്ത. ചെന്നെത്താനൊരു വഴിയില്ല, തിരിഞ്ഞു നോക്കാന് ആളില്ല. ഇരുട്ടില് പരസ്പരം കണ്ടിരിക്കാന് വൈദ്യുതി വെളിച്ചമില്ല. ഉരുകിത്തീരുന്ന കൈവിരലുകള്ക്ക് ഒരു മെഴുകുതിരി തെളിക്കാന് പോലുമുള്ള ത്രാണിയില്ല.
തമ്പ്രാക്കളെ കാണുമ്പോള് എഴുന്നേറ്റു നില്ക്കുന്ന ദേവി ഈ പാവങ്ങളുടെ വേദന കണ്ടിട്ടും ഒന്നനങ്ങുന്നുപോലുമില്ലല്ലോ. എന്നില് ദുഖം ഇരച്ചുകയറി.
കുടിലിന്റെ ഓരം പറ്റിനിന്ന് മൂന്നു സഹോദരിമാരുടെ ജീവിതം ചോദിച്ചു മനസിലാക്കുമ്പോഴാണ് മഴ പിന്നെയും കനത്തത്. ചോര്ന്നൊലിക്കുന്ന മേല്ക്കുരയില് നിന്നും എന്റെ തലയിലേക്ക് വെള്ളം ഒഴുകിയെത്തില്ലെങ്കിലേ അല്ഭുതമുള്ളൂ.
നനഞ്ഞു വാര്ന്ന എന്നെ നോക്കി ആ സഹോദരിമാരുടെ കണ്ണു നിറയുന്നതു ഞാന് കണ്ടു. പെട്ടെന്നാണ് അതിലൊരാള് ഒരു തുണിയുമായി എന്റെയടുത്തെത്തിയത്. വ്രണിതമായ തന്റെ കൈകള്ക്കൊണ്ട് മാധവി എന്നു പേരുള്ള സ്ത്രീ എന്നെ മാറോടുചേര്ത്തു.
“കുഞ്ഞേ ഇങ്ങനെ മഴ നനഞ്ഞാല് പനിവരൂല്ലേ?”
വിണ്ടുകീറിയ കൈവിരലുകള്ക്കിടയില് എങ്ങനെയോ തുണിയും പിടിച്ച് അവരെന്നെ തോര്ത്തുകയാണ്, നെഞ്ചോടു ചേര്ത്തു നിര്ത്തി.
ഒരു നിമിഷം ഞാനറിഞ്ഞു. എരിഞ്ഞു തീരുന്ന അവരുടെ ശരീരത്തിനുള്ളിലും കൊതിതീരാതെ വിങ്ങുന്ന മാതൃത്വത്തിന്റെ തേങ്ങല്. അമ്മയുടെ ലാളനയും പ്രണയിനിയുടെ തലോടലും മാത്രം കൊതിച്ചിരുന്ന ഞാന് ആ പാവം സ്ത്രീയുടെ ലാളനയ്ക്കു മുന്നില് ഒലിച്ചില്ലാതായി.
മൂന്നു സഹോദരിമാരുടെ ദുരിതജീവിതം ഒപ്പിയെടുത്തു തിരികെ നടക്കുമ്പോള് ഒരു കിടിലന് സ്റ്റോറിയടിക്കാനുള്ള ആവേശമെന്നിലെത്തിയില്ല. ഉരുകിത്തീരുമ്പോഴും മനസില് സ്നേഹവും കരുണയും കളയാതെ കാക്കുന്ന ആ സഹോദരിമാര് എന്റെ ചിന്തകള് എവിടെയൊക്കെയോ കൊണ്ടുപോയി.
ആരും തിരിഞ്ഞുനോക്കാത്ത ആ മനുഷ്യ ജന്മങ്ങള് എന്നെ അസ്വസ്ഥനാക്കി. ഒരു നിമിഷം ഫാദര് ഡാമിയന്റെ ജീവിതചിത്രവും എന്റെ മുന്നില്ത്തെളിഞ്ഞു. അതുപോലെ, ജീവിതം അഴിഞ്ഞു തീര്ക്കുന്ന പാവങ്ങക്കു തുണയേകാന് ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഒരു ജീവിതാന്തസ് തിരഞ്ഞെടുത്ത് ഞാനും കുറെ നടന്നതാണ്. നല്ലമനുഷ്യനാകാനാവില്ല എന്ന ന്യായം പറഞ്ഞ് ആ വഴി വിട്ടുപോന്നതില് ആദ്യമായി എനിക്കു നഷ്ടബോധം തോന്നി. ഈ സഹോദരിമാരെ ആ തീരുമാനത്തിന് അല്പം മുമ്പെങ്കിലും കണ്ടിരുന്നെങ്കില്. എന്റെ മുട്ടുന്യായങ്ങളുടെ ചെളിവെള്ളം ഇവരിലാരെങ്കിലും ഒന്നു തോര്ത്തിയുണക്കിയിരുന്നെങ്കില്…
ഓഫിസില് തിരികെയെത്തിയ എനിക്ക് ഒന്നും എഴുതാന് തോന്നിയില്ല. രമേശ് എഴുതിയ കോപ്പിയില് ചില തിരുത്തലുകള് മാത്രം വരുത്തി, പിന്നെ ഒരു തലക്കെട്ടുമിട്ടു. എന്നെക്കൊണ്ട് അത്രയേ ആകുമായിരുന്നുള്ളൂ. എന്റെ മനസിലപ്പോള് ഒന്നാം പേജില് എത്തിയേക്കാവുന്ന സ്റ്റോറിയേക്കാള് ആ സ്ത്രീയില് നിന്നും എന്നിലേക്കൊഴുകിയെത്തിയ സ്നേഹത്തിന്റെ കണികകളായിരുന്നു നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നത്.
ഫോണെടുത്ത് ഹെഡാപ്പീസിലേക്ക് വാര്ത്ത ഷെഡ്യൂള് ചെയ്തു. ഒക്കുമെങ്കില് ഒന്നാം പേജില് വരുത്തണമേയെന്നൊരപേക്ഷയും വച്ചു. കുഷ്ടരോഗികള് ഉണ്ടെന്നൊക്കെ ഒന്നാം പേജില് കൊടുത്താല് ആള്ക്കാര് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കില്ലേ എന്ന കുഷ്ടം നിറഞ്ഞ മറുചോദ്യമാണു മൂത്ത പത്രാധിപര് തൊടുത്തത്. ഞാനും ഉള്പ്പെട്ട ഒരു കദനകഥ ഒന്നാം പേജില് അടിച്ചുവരുന്ന സന്തോഷത്തേക്കാള് അതുകണ്ട് ആ പാവങ്ങളെ ആരെങ്കിലും തേടിയെത്തുമല്ലോ എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു എന്റെ മനസില്. പക്ഷേ ആ പാവങ്ങള്ക്കു ഭാഗ്യമില്ലായിരുന്നു.
ഒടുവില് ഏറെ പണിപ്പെട്ട്, മലപ്പുറം എഡിഷനില് മാത്രം ഒന്നാം പേജില് അതടിച്ചുവന്നു. കുറേ പേരുമോഹികള് അല്ല ചില്ലറ സഹായമൊക്കെ അവര്ക്കു ചെയ്തു. ഇത്രയുംനാള് അടുത്തു കിടന്നിട്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്തവരും അക്കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്നു.
ഏതായാലും ഞാന് കൊതിച്ചിരുന്ന സഹായഹസ്തം ഒടുവിലവരെ തേടിയെത്തി. മലപ്പുറം മനോരമയില് ഈ വാര്ത്ത കണ്ട ആനന്ദവികടന് എന്ന തമിഴ് വാരികയുടെ ലേഖകന് അതു പുനപ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. എന്നു മാത്രമല്ല അതെടുത്ത് രാഷ്ട്രപതി അബ്ദുല് കലാമിന് അയച്ചുകൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. കനിവിന്റെ കരങ്ങള് ഒടുവില് പ്രഥമ പൌരന് തന്നെ നീട്ടി. രാഷ്ട്രപതിയൊക്കെ ഇടപെട്ടപ്പോള് കുഷ്ടരോഗികളായ സഹോദരിമാരെ ഒന്നാം പേജില് കയറ്റാന് പത്രാധിപമൂപ്പനു മടിയൊന്നുമുണ്ടായില്ല.
ഏതാനും മാസങ്ങള്ക്കുശേഷം മലപ്പുറത്തു നിന്നും സ്ഥലമാറ്റം ലഭിച്ചപ്പോള് ആരുമറിയാതെ വീണ്ടും ഞാന് ആ സഹോദരിമാരെ തേടിപ്പോയി. സ്റ്റോറി ചെയ്യാനായിരുന്നില്ല ആ യാത്ര. എന്റെ ഉള്ക്കണ്ണിലല്പ്പം വെളിച്ചമേകിയ ആ സഹോദരിമാരെ ഒന്നുകൂടെ കണ്ടുമടങ്ങാന്. ഞാന് എത്തുമ്പോഴേക്കും എന്നില് സ്നേഹം അരിച്ചിറക്കിയ മാധവി ഈ ലോകത്തോടു യാത്ര പറഞ്ഞിരുന്നു. പിന്നെ കുറേ മാസങ്ങള്ക്കു ശേഷം ലക്ഷ്മിയും.
ഇപ്പോള് ഇതെഴുതുമ്പോള് അവരില് അവസാനത്തെയാളെങ്കിലും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവുമോ. ആരറിയുന്നു.
മാധവി, ലക്ഷ്മി, ദേവകി. ഒരു തണ്ടില് വിരിഞ്ഞ്, ഒരേ കുടിലിരുന്നു വേദനയുടെ വേദപുസ്തകം വായിച്ചുതീര്ത്ത നിങ്ങള്ക്കായി ഈ കുറിപ്പു സമര്പ്പിക്കട്ടെ.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home